Özledim

Asuman Hanım'ın yıldönümü yazısına ailemi çok özlediğimi yazmıştım. Sonra düşündüm, kimi neden özlediğimi, aklıma gelen birkaç şeyi yazmak istedim.

Komşularımdan başlarsam;

Nadya’nın maillerini dilbilgisi açısından kontrol etmeyi,
Dilek’in hararetli basın aramalarını, hatta bu aramalar sırasında aradığı kişiyi bağlamayan asistanlarla “hanımefendi, vıdı vıdı” şeklinde bir yandan kibar ama bir yandan da dövercesine kavga etmesini,
Sebiha’nın sabahları uykusuz işe gelmelerini ve ondan Kerem’in hikayelerini dinlemeyi,
Senem’in tatlı sipariş etme organizasyonunu,
Serpil’in koridoru hızlı hızlı gelip pat diye kendini sandalyesine atmasını, sonra çalan telefonu açıp Nazlı ile keyifli tartışmalarını,
Eray’ın karnıma ellemesini (Eraycım, içeride bir tane daha Beren varmış gibi bir durumdayım, ellemeye devam edebilirsin:),
Nazlı’nın prensesler kadar kibar yemek yeyişini,
Eda’nın annelik tavsiyelerini,
Burcu’nun “trendy”liğini,
Feyza ile sağlık sohbetleri yapmayı,
Umut’un Mc Donalds yiyen var mı diyerek bizi kışkırtmalarını ve akşam ofiste sadece ikimiz kaldığında "Yasemin kaçta çıkıyorsun?" deyişlerini, ofisi kendisi kilitlemesin diye apar topar hazırlanmasını ve bana yetişmesini,
Nevra’nın türkülerini dinlemeyi ve ofiste yaşadığımız birçok olayı bir film repliğine bağlayabilme yeteneğini,
Leylan’dan PN haberlerini almayı ve birlikte e-ihalelere katılmayı,
Asuman Hanım’a akıl danışmayı,
Gaspar’ın mutfakta başını dizime koymasını,
Figen’in yüzüne çok yakışan kahkahasını,
Aslı’nın göbeğine başkasının göbeğiymiş gibi davranıp, bir türlü barışmamasını,
Handan Hanım’la yaptığımız duygusal sohbetleri,
Esra’nın kibarlığını,
Behiye Abla ile mutfak sohbetlerini,
Melike Hanım’dan birşey istendiği zaman o işi çarçabuk ve büyük bir titizlikle yapmasını,
Özlem’in muhasebe departmanının hareket hızı ve telaşesine karşın takındığı sakin tavrını,
Alican’ın partilerde tabak tabak yemek yemesini ve uzun uzun açıklamalarını(!),
Sato’nun gelin adayı hikayelerini dinlemeyi,
Sait Bey’le HP yolculuklarını,
Sevinç’in her yerden duyulan ve bol bol attığı kahkahalarını,
Osman Bey’in odasında yaptığı heyecanlı proje çizimlerini,
Nesli’nin 1 senedir bu şirkette olmasına rağmen Gaspar her havladığında irkilmesini,
Cemal’le çalışmayı (herşeyi tek tek anlatarak:)
Apo Bey’in nereden bulduğunu bilmediğim ama devamlı bulup bulup bana getirdiği soyulmamış, toprağı üzerinde turp ikramlarını,
Ayrıca Osman Bey ve Cemal’le yaptığımız akşam kakara kikirilerini, hatta bu sohbete bize kuruyemiş getiren Apo Bey’in de dahil olarak renk katmasını,

çok ama çok özledim...

Umarım unuttuğum bir kişi kalmamıştır. Bunları yazarken zorlanmadım desem yalan olur, çünkü herkes için yazacağım o kadar çok şey vardı ki, hangisini yazacağım konusunda tereddütte kaldım.

Ailemizin yeni üyeleriyle birlikte paylaşımlarımızın katlanarak artması dileğimle...