Vedamsı...

Sevgili Marjinalliler,

Zor bir mektup bu… Ama yazmam gerekiyor.
Bazılarınız zaten biliyor, ama bilmeyenlere de tek tek söylemekten daha kolay böylesi.
Sanırım ayrılık vakti geldi…
Uzunca bir zamandır belliydi, planlamış, hazırlığını yapmıştık. Ama sizlerle paylaşmayı hep erteledim, çünkü sürekli bir ayrılık havası içinde yaşamak istemiyordum.
Ve gerçekten de her günü sanki hiç gitmeyecekmişim gibi yaşadım.
***
Bir yandan da “vedamsı” diyorum çünkü gerçek anlamda bir veda değil bu.
Yine görüşeceğimize inanıyorum.
Ama galiba yoruldum biraz… Bedenim, ruhum, sağlığım, yorgunluk sinyalleri veriyordu epeydir.
Ne kadar ertelesem de sonunda kabul etmek zorunda kaldım.
***
Hepinizi ayrı ayrı ve hep beraber, ne kadar sevdiğimi söylememe gerek var mı?!
Koridorlarda koşuşmanızı, hararetli mutfak toplantılarınızı, kahkahalarınızın ardındaki duyarlılığınızı ve iş disiplininizi hep sevgiyle, özlemle anacağım.
Bu güzelim ofisi, bu yaşlı ve görkemli binayı, öğle saatlerinde Nişantaşı’nın canlılığını ve günbatımında Taksim’e doğru yorgun ama keyifli yürüyüşlerimi de…
***
Sevgili Asu’nun ve Apo’nun yüzlerine defalarca söyledim zaten, ama bir kez de hepinizin huzurunda buradan, bana yıllardır iş ortaklığının çok ötesinde verdikleri sağlam, sıcak, duyarlı, ‘kesintisiz ve koşulsuz’ destek için yürekten teşekkür ediyorum.
***
Nöbeti devralacak olan değerli arkadaşımızın da, bilgisi, birikimi, enerjisiyle Marjinal’e farklı bir renk ve ivme katacağından hiç kuşkum yok.
***
Bir veda partisi olmayacak. Bu benim özel isteğim, ricam… Çünkü vedalaşma sahnelerini sevmiyorum, çünkü aslında veda etmiyorum.
Ertesi gün tekrar gelecekmiş gibi “iyi akşamlar” deyip gitmeyi istiyorum.
***
Ve aslında hep “yanınızda” olacağım. Telefon ve İnternet kadar yakınınızda. Aranırsam, destek olabildiğim, katkıda bulunabildiğim için, aranmazsam işler tıkır tıkır yürüdüğü, Marjinal genç ekibiyle her gün biraz daha güçlendiği, parladığı için sevineceğim.
***
Hoşça kalın… Sevgiyle, dostlukla, sağlıcakla kalın…