Bloğum Gelmişken

Bloğum gelmişken bir tane daha yazayım dedim.
Bu yazıyla birlikte sizlere fotoğraflar da sunmak isterdim ama ne yazık ki yanımda makinem yoktu.
Dün anneciğimle saldık kendimizi Fethi Paşa Korusu'nun içine. Benim burada çok sevdiğim minik bir çay bahçesi var: Mavi Yeşil. Üsküdar'dan Kuzguncuk'a doğru giderken sağ kolda tabelasını görebilirsiniz. Hedefimiz buraya gitmekti. Bilenler bilirler korunun iki girişi vardır. Bir sahil tarafından, dik bir yokuş tırmanarak, bir de Bağlarbaşı'ndan aşağı doğru inerek.
Arabayı kullanan annem olacağı için dik yokuşu pek gözüne kestiremedi. Haydiii, biz de kulağımızı tersten gösterip çıktık Bağlarbaşı'na. Burada arabayı park edip bayır aşağı vurduk yollara. Yol boyunca annem "Allah'ım bi burası kaldı yeşil, buraları da yakma yarabbi!" diye dualar ediyor, bir yandan da koluma tutunmaya çalışıyordu.
Düşme korkusuyla mücadele ederek vardık Mavi Yeşil'e. Ağaçlar altında seyrettik boğazı, geçen gemileri. Ana-kız dedikodu yaptık bir güzel.
Vakit ilerledikçe ikimiz de "hadi kalkalım" diyemedik! Çünkü kalkmak demek bu sefer de yokuş yukarı tırmanmak demekti.
Annemin benden ruhen daha genç olduğunu bildiğim için beni cesaretlendirmesini bekledim bir süre. Sonunda beklenen cümleyi söyledi. "Kalkalım Nevra'cım!"
Dönüş yolculuğumuz, inişten birkaç kat daha zorlu geçti. O da ne! Korunun içindeki spor aletlerini gören annem dayanamadı. Ben yapma etme dedikçe, bütün spor aletlerini denedi. "Şu hareketten 50 kere yapacağız Nevra, bilmem neremizdeki yağlar eriyecek, öteki alet bel bölgemizi çalıştıracak, haydi sen de çık çabuk, ellerinle şu demirlerden tutun ve başla belini döndürmeye." Yokuş yukarı çıkmaktan nefes nefese kalmış olan benden ise şu cümleler çıkıyordu:
-Anne! Ne yapıyorsun? Kolun acıyacak, düşeceksin. Ben yapamam, bana ne, bunca yolu zor çıktım zaten...
Hep dediğim gibi aslında ben anneyim, o benim kızım sanki. Ona baktıkça kendi uyuşukluğumdan utanıyorum :)
Canım annem, hep böyle enerji dolu ve yanımda olursun umarım. Seni seviyorum!