Atlıtur'da Morgan ile bir gün

Bugün, sonunda o güzel atlarla birlikteydik. Oğuzhan ve ben, Seabiscuit filmini izledikten sonra zaten atlara karşı büyük bir sevgi duyuyorduk (Alp Arslan Bey'in duyduğu sevgiden çok olmasın) ve sonunda kavuştuk. Zekeriyaköy yakınlarında ormanlar arasında kaybolacağımızı sanırken gayet güzel bir tarifle vakit kaybetmeden Atlıtur'u bulduk. Alp Bey bizi büyük bir ilgiyle karşıladı, kendisinin atlara olan sevgisi her halinden belli ve Ayla Teyzemiz bizi ikram ettiği çaylarla misafir ettiler. Bu konuda okulda da eğitim alan Rahmi arkadaşımız da bizimle eğitim anlamında çok ilgilendi.. Tabii Oğuzhan'ın istediği gibi şaha kalkmış bir ata binemedik ama en azından teorik eğitimlerini aldık sayılır, eyerini takmaya yardım bile ettik. Sonra onları dolaşmaya çıkardık. Fotoğraflarda göreceğiniz atımız Morgan, tek gözü görmüyor canımın ve yeni binmeye başlayanlar için son derece ideal bir at. Siz ona git demedikten sonra yerinde sakin sakin duruyor, ben bile ona binmeye cesaret edebildim, daha nasıl anlatabilirim verdiği güveni. Eğer ki gökgürültürüsüyle birlikte yağmur başlamasaydı, binmeyi başarmışken ben inmezdim ama neyse bir dahakine artık. Alp Bey geçtiğimiz günlerde en eski arkadaşı Kayabatur’u kaybetmiş, üzüntüsü yüzünden de belli oluyordu, anlatılanlar da öyleydi. Özenle istediği birşey var o da sürekli gelmemiz, çünkü atlar en hisli hayvanlardan. Morgan’ın yanı sıra Tekirhan var, Babahüseyin var. Çok güzeller çoook hepsi ancak bir tane "delikız" ımız var ancak onun ismini öğrenemedim daha. Bu arada o bir kısrak değil, at ama adı delikız diye kaldı bende. Ayaklarıyla kapıları tekmeliyor yavrum. Anlatacak çok şey var ama bir dahaki haftaya diyorum ve hepinizi bekliyorum, gelin hep beraber öğrenelim...