Süpppriiiiiizzzzzz!

İki hafta önce küçük yeğenimin 2. yaşgünü için Chicago'ya gittim. Kardeşim 15 senedir Amerika'da yaşıyor ve genelde her sene ziyaretine giderim. Özellikle yeğenlerim doğduktan sonra bu daha da önemli hale geldi. Fakat bu sene Ocak ayında burada olduklarından ve üstelik yılbaşında tekrar geleceklerinden bu yıl içinde gitme planım yoktu. Ancak Haziran ayına gelip de özlem kendini hissettirmeye başlayınca Tolga'mızın doğum gününü bahane edip babamla birlikte gitmeye karar verdim. Ama süpriz olarak! Yani kardeşim sadece babamın gideceğini bilecekti. Bileti ayırttığımız günden gideceğim tarihe kadar tam 3,5 ay hiç bir şey söylemedik. Bu arada yaptığımız telefon görüşmelerinde çok eğlendiğimi söylemeliyim. Kardeşim "Leylan'cım keşke sen de gelebilseydin, ne iyi olurdu" dedikçe, "Vallaha ben de isterdim ama maalesef işler yoğun. Bu sene gelmem mümkün değil. Siz gelin inşallah" diye kandırıyordum. Son dakikaya kadar herşey çok iyi gitti. Ta ki bir gece kardeşimin, hiç beklemediği bir saatte annemi arayıp bir şeyler sormasına ve onun da boş bulunup "Leylan'la gönderirsin" demesine kadar. Kardeşim tabii bunu fark etmiş ve "Leylan mı geliyor?" demiş. Annem de "Aman kızım demin Leylan'la konuştum, kafam karıştı" demiş, bizimki de fazla üstünde durmamış. Ama ben tabii çok kızdım anneme, herşey berbat oldu diye üzüldüm. Meğer boşunaymış. Çünkü iş için Kanada'da olan ve bizi alanda karşılayamayan kardeşim o akşam eve gelip de beni karşısında görünce gerçekten çok şaşırdı ve sevindi. Bu resim o şaşkınlığın ve sevincin ispatıdır. :)

Merak eden için not: Bu resim tabii ki ilk karşılaşma anında çekilmemiştir. Blogumuza konmak üzere aynı mizansen oluşturulup temsili olarak çekilmiştir. :))